Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, nazywana także Zwiastowaniem Najświętszej Maryi Panny, obchodzimy corocznie 25 marca, dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem. Nadchodzi „pełnia czasu” i sam Bóg poprzez swego posłańca, Anioła Gabriela, zwiastuje Maryi, że to właśnie Ona, prosta zwykła dziewczyna z Nazaretu, zaręczona z Józefem, została wybrana, aby przez Nią spełniły się słowa proroków o obiecanym Mesjaszu.
Pomimo NIE człowieka
W pierwszym czytaniu słyszymy znamienne słowa: „Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Emmanuel, albowiem Bóg z nami”. Spójrzmy na kontekst tego proroctwa. Królestwu grozi zagłada ze strony groźnych mocnych sąsiadów. Bóg na różne sposoby stara się dać do zrozumienia Achazowi, że On jest z nim i może liczyć na Jego pomoc. Nawet sugeruje, żeby prosił o jakiś znak Bożej troski i opatrzności. Achaz, dumny i pyszny, odmawia zasłaniając się fałszywą pobożnością: „Nie będę prosił i nie będę wystawiał Pana na próbę”. Bóg nie rezygnuje i mimo braku wiary w Jego przychylność sam daje znak zatroskania o swój lud, znak Jego obecności pośród swoich: „Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Emmanuel, albowiem Bóg z nami”.
TAK Boga
W święto Zwiastowania Pańskiego często skupiamy się na wspaniałym Amen (z hebrajskiego – „niech tak będzie”), TAK Maryi, ale w rzeczywistości pierwsze TAK wypowiada sam Bóg, który chce „być z Nami”. Od samego początku, na kartach Pisma Świętego, widać wielka troskę Boga o człowieka. Bóg chce być blisko, chce zamieszkiwać pośród ludzi, wspierać ich i towarzyszyć zwłaszcza w trudnych momentach. Nie odrzuca człowieka, nie gardzi nim pomimo tylu zawodów, tylu niewierności, tylu NIE, ale z miłością i miłosierdziem przemawia do niego, zadufanego w sobie, zagubionego na mrocznych ścieżkach ziemskiego życia. Bóg nigdy nie mówi NIE człowiekowi, jeśli chodzi o jego dobro, o jego szczęście. To nie tyle człowiek szuka Boga, co sam Bóg wychodzi ciągle na spotkanie człowiekowi. Nie tylko mówi do niego, ale chce być blisko niego i w swych boskich planach, chce być nawet jak sam człowiek, narodzić się z kobiety i zamieszkać wśród ludzi.
TAK Jezusa
Drugie TAK wypowiada Jezus. „Oto idę, abym spełniał wolę Twoją” – słowa z psalmu i drugiego czytania. Zwiastowanie to święto chrystologiczne, bo świętujemy centrum tajemnicy Chrystusa, Jego wcielenie. To On będzie tym namacalnym znakiem Bożej dobroci dla człowieka, „dowodem”, że doprawdy „Bóg-z-nami”, realizując zapowiedź daną Achazowi. To Jezus ogołocony z Bożej chwały staje się człowiekiem, aby zamieszkać ze swoim ludem, dzieląc jego radości i smutki, jego życie a także i śmierć, skutek panującego zła i ludzkiego grzechu.
„On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba. I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem”
– mówimy w Credo.
Bóg, przez swojego Syna, szuka człowieka stając na tej samej płaszczyźnie co człowiek, na płaszczyźnie dzielonego wspólnie człowieczeństwa, żeby go sprowadzić z manowców, ze ślepej drogi wiodącej jedynie ku śmierci. Jednym słowem chce ofiarować człowiekowi zbawienie, życie pełnią łaski.
TAK Maryi
Aby wola Boża mogła się zrealizować potrzeba koniecznie TAK człowieka. Bóg w swej wielkiej miłosnej „słabości” do człowieka pyta, proponuje. Nie używa siły, swej boskiej wszechpotężnej mocy, ale z miłością i wielkim poszanowaniem wolności ludzkiej prosi o przyzwolenie. Nie będzie „pełni łaski” bez ludzkiej otwartości, przyzwolenia, jego Amen.
Tę scenę opisuje dzisiejsza ewangelia. Bóg prosi Maryje o zgodę na bycie Matką swego Syna, który pocznie się w cudowny sposób, za sprawa Ducha Świętego. Znamy dobrze odpowiedz Maryi, zaskoczonej, uważnie słuchającej Anioła: Amen „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”.
Posłuszeństwo, dyspozycyjność Jezusa odbija się w posłuszeństwie i dyspozycyjności Maryi, skromnej, wiernej służebnicy pańskiej. TAK Jezusa i TAK Maryi pozwolą żeby Bóg stał się człowiekiem. Świętujemy moment, w którym Słowo w łonie Maryi „ciałem się stało i zamieszkało między nami”. To szczyt miłosnego upodobania Boga w człowieku. Syn Boży, przez swoje Wcielenie, jednoczy się z każdym człowiekiem, staje się jednym z nas. Będzie pracował ludzkimi rękami, myślał, kochał..., cierpiał i umrze za człowieka, – o czym przypomina nam obecny czas Wielkiego Postu –, abyśmy mogli żyć pełnią życia, być „pełni łaski”. Stanie się tak, jeśli tylko Mu zawierzymy, jeśli uznamy i przyjmiemy Jego obecność i pełną dobroci i życzliwości opatrzność.
Nasze TAK
Dziś może żyjemy tak jakby Bóg nie miał już nam nic do powiedzenia, jakby do nas już nie przemawiał, nie troszczył się o nas: Bóg milczy, nie odpowiada nam na nasze modlitwy i wołania. Tymczasem Bóg chce i mówi do nas jak do Achaza. My też możemy mieć nasze małe „zwiastowania”, jeśli dostrzeżemy bożego posłańca, jeśli go usłyszymy i przyjmiemy.
TAK Boga, Jezusa i Maryi wymaga także naszego TAK, aby Bóg mógł dalej nawiedzać swój lud, każdego z nas. Wobec lęku, opuszczenia, obaw, niepewności, pozwólmy działać Bogu, uwierzmy w Jego ku nam życzliwość. Nie zachowujmy się jak Achaz, licząc tylko na swoje siły, spryt, możliwości, nie chcąc obłudnie wystawiać Boga na próbę, albo wątpiąc w możliwość i skuteczność Bożej pomocy: „dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”.
Podobnie jak Maryja, jesteśmy poszukiwani przez Boga, tam gdzie żyjemy i pracujemy, i nie ma takiego miejsca, do którego Bóg by nie dotarł, aby nas odnaleźć, aby „być z nami” i obdarować nas pełnią swej łaski, jeśli tylko usłyszy nasze szczere i pełne zaufania i wiary TAK, „niech mi się stania według twego słowa”.
Błogosławiona jesteś Maryjo, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana.
Wg. Redemporysowskiego portalu Kaznodziejskiego
o. Zdzisław Stanula CSsR – Sekretarz Konferencji Redemptorystów Europy – Paryż (Francja)
